Ήρθε το τέλος...

Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου...
Το blog έφτασε στο τέλος του...
Τουλάχιστον με αυτά τα δεδομένα... αν και δε νομίζω οτι θα αλλάξουν...
υπάρχουν πολλά που σε θυμίζουν εδώ.... όλα...
καλό είναι να μην σε σκέφτομαι...
βαρέθηκες... βαρέθηκα να γίνεται αυτό...
Τελειωσε!!!
Ενα τραγούδι αφιερωμένο σε εσένα. Σε εμάς...
"Γιατί το τραγούδι αυτό πάντα να λέει ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!!"
εσύ είσαι αυτός...
Μακάρι να έβλεπες και να άκουγες όσα υπάρχουν εδώ

Ας τελειώσουμε όπως αρχίσαμε....
Θα δείξει το μέλλον...
Αντίο...
όσο κι αν με θλίβει αυτή η λέξη....

Μου λείπεις... πολύ... Κάτι τέτοιες ώρες σε επιζητώ... κι εσύ συνεχίζεις να μην προσφέρεσαι... Η γαλήνη που μου δίνεις όταν είμαι μόνη μου, αξεπέραστη... το ίδιο και η ευτυχία όταν είμαστε παρέα... Είσαι μέσα σε κάθε όνειρό μου... ελπίζω να το ξέρεις... να το έχεις καταλάβει...
Θέλω να σε δω... πότε θα καλοκαιριάσει επιτέλους... να ζήσουμε ξανά αυτές τις μοναδικές στιγμές... που ήμασταν εγώ κι εσύ μόνο... τι κι αν γύρω μας υπήρχε κόσμος να διασκεδάζει και να φωνάζει (και πάλι χάρη σ' εσένα!!)... ήμασταν οι δυο μας να μελαγχολούμε και με τη σοφία σου να μου διευρύνεις τους ορίζοντες... εγώ σιωπηλή κι εσύ να μου ψιθυρίζεις κάτι... πολλά!! κάθε φορά ερμήνευα διαφορετικά τα λόγια σου... τόσο όμορφες κουβέντες... τις πιο ωραίες που μπορώ να κάνω... σου μιλάω σοβαρά... μη φωνάξεις...
μα... ακόμα κι όταν φώναζες... σπάνιο βέβαια για τις όμορφες μέρες... ήσουν τόσο γλυκιά... πάντα κατάφερνες και συμβάδιζες με τη δική μου ψυχολογία.. η μάλλον όχι!! πάντα με επηρέαζες! με έκανες να συμμετέχω στη δική σου ψυχολογία, και τελικά πάντα ήμασταν τόσο ίδιες... με ηρεμούσες απλά μιλώντας μου... η αλήθεια είναι πως το να σε νιώθω πάνω μου, μου προκαλεί ένα όμορφο συναίσθημα... μια αθώα ηδονή!! τότε όμως άλλα ζητώ, κι αλλού καταλήγω... προτιμώ να σε κοιτώ λοιπόν, έστω κι αν στερηθώ αυτή την ευχαρίστηση... Θα ήθελα πολύ να γνωρίσεις τους ανθρώπους που αγαπάω... να μας δεις στις σωστές στιγμές μας... και ξέρεις τι?? θα ήθελα πολύ να σε εκθεάζω μαζί τους, γιατί το αξίζεις... και το ξέρουμε όλοι μας!! Συναντηθήκαμε οι τρεις μας ένα βράδυ... ένιωσα απόλυτα ευτυχισμένη... και το εννοώ!! Θα μας δεις μια μέρα μαζί όλους... δε θα είμαστε μόνο οι τρεις μας!! στο υπόσχομαι!!

Μου λείπεις...
Στιγμές που τις περιμένω 10 μήνες κοντά... κάθε χρόνο...
Μου λείπεις...


Καληνύχτα βασίλισσα του κόσμου μου!!

Σήμερα είναι επιτέλους η μέρα μου!!!!!
Θα βγάλεις βόλτα τον Ντάμπο!!!!!!:$
Σ' αγαπάω πολύ μικρή μου
χαζοβιόλικη αγάπη από πολυεστέρα!!!
(χαζοβιόλικη για όσα σου ξεφεύγουν άθελά σου ώρες ώρες...
δέν ξεχνάω εγώ!!)

Καμιά μας δεν ένιωσε το φιλί...
πολύ λάθος μας που το δώσαμε!!

Κι έψαχνα απο το απόγευμα την αφορμή... τελικά τη βρήκα..
είναι καλό αυτό τώρα?

Δεν μπορώ άλλο... Ξεπατώθηκα!! Και να πεις οτι ζω και τίποτα...
Άσε με βρε παιδί μου... κάνε δουλειά σου, να κάνω κι εγώ τη δική μου(λυπάμαι που το λέω αυτό)!!
Όταν, ξέρεις, κάτι γίνεται συνήθεια, χάνει την ομορφιά του. Έστω την ομορφιά της στιγμής! Όπως μια πόρνη(γιατί φυσικά και παίζουν ρόλο τα γένη πλέον)... στην αρχή βλέπει και την απόλαυση... όταν όμως γίνεται συνήθεια (ας βγάλουμε το επάγγελμα γιατί θα μιλούσαμε για υποχρέωση και με θλίβει) στην τελική δε νιώθει!! έτσι είναι με όλα τα πράγματα στη ζωή!!
Είναι και αυτό το "να μην απογοητεύσω.. να μην κάνω λάθος.."
Στην τελική όμως δε σώζεται, και το κάνεις... κι όποιον πάρει ο χάρος!! και η συνέχεια? φοβάσαι για την αντίδραση! φυσικό!! σε καταλαβαίνω!! μήπως απ' αυτό το σημείο μιλάμε για πρέπει κι όχι για θέλω? Φρίκη!!
Κρίμα να βλέπουμε το λάθος μετά...
Κρίμα να πιστεύουμε οτι η στιγμή μετράει και για μετά βλέπουμε...
Κρίμα να μη σκεφούμε πως πάντα θα συνδέονται η μια με την άλλη...
Έγινε η αρχή...
Δεν καταλαβαίνω κι όλας την ουσία...
Δεν καταλαβαίνω κάτι!! Κατάλαβέ το...

Υ.Γ: Είναι κι αυτό το ράδιο που σταματά να τραγουδά... δε μ'αφήνει να νιώσω!

Φοβάμαι με το παραμικρό..
Δεν είναι κάτι!
Είναι που απλά φοβάμαι τη ζωή μου.. γενικά.
Τη συνέχεια!!
Συνεχίζει! Πώς όμως?
Με ένα κομμάτι να λείπει...
Και μια μαύρη κηλίδα κάπου μέσα μου..
Ας μην το ζήσω ποτέ!
Ας μη φτάσει ποτέ κανείς σ' αυτή τη θέση....

Σμουρφ...
Κοίτα να δεις που σήμερα δεν είναι και τόσο καλή μέρα...
Μα ούτε κιθάρα να μη μπορώ να παίξω??
Τι να φταίει άραγε??:P
Εντάξει το χέσαμε είναι αλήθεια!!Αλλά έχει γέλιο!!:D Είναι από τα αστεία!! όχι όμορφα, αστεία όμως!!:D:D:D Έχω ρίξει κάτι γέλια τις τελευταίες μέρες... Μόνο στην ιδέα, και στα πλεονεκτήματα, κάνω κάτι (χαζο)χαρές!! Τουλάχιστον θα περάσουμε στις πανελλήνιες!!:D:D:D:D Ορίστε!! και που να το έκανα και επίτηδες!!
(πονηρό!!)χεχε στην έσκασα!!
Εγώ το είπα!! Θα λες με μια πραγματική απόγνωση"γιατί σε εμένα ρε γαμώτο!!!!!!??????"
Κι όχι προσωρινά!! Γενικά!! Δεν είμαι εγώ άτομο ρε παιδί μου!! Ούτε η Παναγία τέτοιο πράγμα!!!xaxaxa
Βασού!! Τι λες??:D:D:D Θέλω να συγγενέψουμε!! Να γίνουμε... πως θα το πεις αυτό???
(πρόσεχε τι λες!! με μέτρο!!χαχα!!)
Κοίτα να δεις που πάλι μου έφτιαξε η διάθεση να τα σκέφτομαι μόνη μου!! αυτό θα πει χαζοχαρούμενο... ε??? λες να είναι σύμπτωμα???:S
Α!! Για να λύσω και κάποιες απορίες!! Ανακάλυψα το "γιατί αυτές οι καταθλίψεις τον τελευταίο καιρό!!" χαχα έλεος!!
Στην τελική να δεις που θα λέμε βλακείες, αλλά έτσι ρε παιδί μου!! να το διασκεδάσουμε!! :D:D:D
Να βλέπουμε τα συμπτώματα, να γελάμε με την γκαντεμιά (κοίτα να δεις που πριν κάμποσους μήνες το έλεγα τύχη... αν και πάλι το θεωρώ τύχη αλλά δε μπορώ να μπω στο mood!! κι όχι μόνο εγώ!!!!!!:D)
Άντε!! Το επόμενό μου ποστ θα είναι το αποτέλεσμα!! (φοβάμαι τα... όχι το ρυάκι!!!!:P)
ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ, ΚΑΤΑΛΑΒΕ!!!:D

Και μετά λέμε να προσπαθείς...
Οκ, είμαι αισιόδοξη..
τουλάχιστον έτσι αποφάσισα να προσπαθώ!
όχι για κάτι συγκεκριμένο...
για εμένα...
για το τώρα...
και γιατί όχι, για το μετά!!
Το θέμα όμως είναι να το έχεις...
αν δεν το έχεις, τι να προσπαθήσεις??
δεν υπάρχει λόγος βασικά!!έναυσμα!!

Το κακό είναι πως δεν μπορώ το θέατρο..
Δεν είμαι καλή!!όχι για κάτι άλλο..
Θα ήθελα πολύ να ήμουν!!
Αλλά δεν μπορώ να υποκρίνομαι, όσο κι αν νιώθω οτι κουράζει!!

Τι να κάνω που δένομαι??
Δεν είμαι μόνη μου...
μέσα μου...
Και πάλι όμως...προσπαθώ...
δε θα πω με υποκατάστατα...
με ηρεμιστικά όμως, ναι!!
Ξέρεις τι όμως?? Βοηθάνε!! αρκεί να τα πάρεις με το σωστό τρόπο...
το πιο βασικό?να πιείς τα σωστά χάπια!! όχι κάτι περισσότερο που θα σε κάνει κουρέλι, όχι κάτι λιγότερο που δε θα σε πιάσει!! να βάλεις νερό στο ποτήρι σου, κι όχι ουίσκι για να τα κατεβάσεις...
την επόμενη φορά βέβαια, μπορεί να χρειαστείς άλλα χάπια, κι άλλη δοσολογία... ποτέ όμως λιγότερη!! ή τη σωστή ή παραπάνω..

Επίσης μπορεί να χρειαστεί να τα κατεβάσεις με ένα βαρύ αλκοολούχο..
εκεί βέβαια ο στόχος είναι τελείως άλλος...

Δε θα τελειώσω με κάτι άσχημο...
Ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί...
-Όχι μωο!! Κοτσιτάκι!!........... Βε καώς το ν....!!!
:D

Η φιλοσοφία της δουλειάς...!!

Τελικά η ζωή είναι κάτι πολύ προσωρινό... Απ' όποια πλευρά και να το δείς...
Απο εκεί που δεν το περιμένεις, αρρωσταίνεις βαριά, κινδυνεύεις, χάνεις τη γη κάτω απ' τα πόδια σου... Κυριολεκτικά και μεταφορικά!!!
Και το χειρότερο είναι να μην το μάθεις!!
Πάλι καλά που υπάρχουν και άνθρωποι και σκεφτόμαστε που και που...
Μιλάω πρώτα για εμένα φυσικά!!

-Το σκέφτηκες...
-Πέρασε!!
-Θα τρελαθώ...
-Πέρασε!!
-Και που το ξέρω οτι δε θα ξανάρθει?
-Έχε μου εμπιστοσύνη... (τι όμορφη κουβέντα που θα 'ταν...)
-Θα σε βρω!!
-Είμαι ζαλισμένος...
-Ότι θέλεις εσύ... Απλά είμαι εδώ...

Σιωπή...

Μου φτάνει που το ξέρεις...

Κι εγώ ελπίζω...

Αφιερωμένο στη Βασούλα μου!!!!!!

Καλωσήρθες... ξανά... εσύ είσαι? ή μήπως κάτι που σου μοιάζει??
Αν μου έλειψες?? δεν ξέρω... μάλλον όχι... συγγνώμη που σε πληγώνω... κι εσύ το ίδιο κάνεις...
Δε σ'αγαπάω... το ξέρω ακούγεται σκληρό... σκέψου να το νιώσεις όμως... έστω και για μια στιγμή...
εγώ??? δεν ξέρω!! όχι!! και αυτός είναι ο λόγος που σε κατηγορώ τώρα... βαρέθηκα να έρχεσαι συνέχεια... δεν είναι όμορφο αυτό που κάνεις... άτιμο!!
Μου λείπουν... όχι εσύ... οι εχθροί σου... που τυχαίνει να είναι οι καλύτεροί μου φίλοι... και αφού σε μισώ... γιατί είσαι εδώ??? ναι... περνάς καλά... εμένα όμως δε με ρωτάς... θα μου πεις... πάντα έτσι γίνεται στη ζωή... σωστά...
Ελπίζω να μαζέψεις τα πράγματά σου σύντομα και να ξεκουμπιστείς απο εδώ... κοιμήθηκες εδώ χθες... καιρός σου είναι...
Υ.Γ1: Διώξ' την... σε παρακαλώ... αυτή με φοβίζει τώρα...
Υ.Γ2: Συγγνώμη μικρό μου...

Άνευ τίτλου...

Σε μια απλή διαδρομή κάμποσων μέτρων... Μιας και τη διήνυσα σήμερα, ας πω τις εικόνες μου...
Μπαίνω στο μετρό... όλος ο καλός ο κόσμος είναι εκεί... δεν μπορώ να πω... παίρνω την κόκκινη γραμμή, και κατεβαίνω στο Σύνταγμα... ξαφνικά σκέφτομαι πως λίγο καιρό πριν το μέρος αυτό έμοιαζε κρανίου τόπος... ή θάλαμος αερίων... πες το όπως θες..
Η πόλη όμως με έχει κάνει αρκετά αναίσθητη για να σταθώ εκεί...
Συνεχίζω παίρνοντας τη μπλε γραμμή... προς Αιγάλεω... εκεί ο ακόμα καλύτερος κόσμος... με ένα καινούριο μετρό (μιλώντας για τα βαγόνια που πάνε στο Αεροδρόμιο), καθαρά πατώματα... εξωπραγματικό... δεν είναι έτσι ο κόσμος... και καλά σύγχρονα μέσα, όλα γύρω μου ωραιοποιημένα... δεν είναι έτσι η ζωή!! Κατεβαίνω Μοναστηράκι...
Κινούμαι προς την έξοδο, και στρίβω δεξιά, για τον ηλεκτρικό προς Πειραιά... ανεβαίνω τις κυλιόμενες... ακόμα κουλτούρα... βλέπω ένα κοριτσάκι, αλλοδαπής προέλευσης, τουρίστας κοινώς, να έχει πάει στις σκάλες που κατεβαίνουν και με τόση συγκέντρωση να προσπαθεί να μείνει σε ένα σημείο... γέλασα σκεπτόμενη την (για μένα πλέον) χαζομάρα της... ξαφνικα ήρθε ένα άλλο κοριτσάκι επίσης απο την αλλοδαπήν, απο τις ίδιες σκάλες, τρέχοντας και την άρπαξε απο το χέρι... απο το τέλος της σκάλας ακούω ένα αγοράκι να φωνάζει κάτι στα ξένα... μάλλον τους έκανε κερκίδα....:P τότε το κοριτσάκι- ήρωας προσπάθησε για λίγα δευτερόλεπτα μαζί με το άλλο κοριτσάκι να ανέβουν απ'αυτές τις σκάλες, αλλά αφού δεν τα κατάφερναν, παραιτήθηκαν και ανέβηκαν σαν άνθρωποι απο τις σωστές...φτάνω στις αποβάθρες!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! Ο ΚΟΣΜΟΣ!!
Η εικόνα, αν τη συγκρίνεις με ότι έβλεπες εδώ και 5-7 λεπτά, είναι αστεία!! Τόση ώρα μέσα στην -το κατά δύναμιν- χλίδα, και τώρα???
Απέναντι η παλιά ταμπέλα που γράφει "Μοναστήριον" και γύρω του οι και καλά άσπροι τοίχους, (και καλά γιατί πλέον έχουν γίνει γκρίζοι από ότι τραβάνε...βλ. πόδια της πολιτισμένης νεολαίας μας, καυσαέρια και άλλες δημιουργίες της φύσης)... γυρίζω πίσω μου... όχι τοίχος... ένα παλιοβαμμένο γκρίζο σιδερένιο πράγμα, με στόρια, και μέσα σκοτάδι... με τρόμαξε!! παραδίπλα βέβαια είδα και τους τοίχους... τα παγκάκια... δεν μπορώ να πω... μ' αρέσουν...!! κλασσικά και όμορφα!! τα πλακάκια??? καινούρια πρέπει να 'ναι κι αυτά... και πριν τελειώσει η αποβάθρα, τα κίτρινα πλακάκια και αμέσως μετά τα κολλημένα γράμματα..."προσοχή στο κενό"!!! πρώτη σκέψη... "Αν δω αυτό γιατί να μη δω το κενό??" δεύτερη σκέψη... "αφού 'βάλαν τα πλακάκια... γιατί δε μίκρυναν το κενό??" τέλος πάντων... ένα άλλο στοιχείο που μ' άρεσε, ήταν το χώρισμα μεταξύ των δύο συρμών. Κολώνες, κι αυτές πρώην άσπρες, αλλά το τωρινό τους χρώμα νομίζω τους πάει καλύτερα... Ψηλές, να ενώνουν το πάτωμα με το ταβάνι... πάτωμα??ταβάνι?? ας δω... κάτω οι ράγες... να τις κρατάνε μαζί τα παλιά, νοτισμένα απ'τη βροχή ξύλα, μην τυχόν και χωρίσουν ποτέ... είδες?? δε χρειάζεται τσιμέντο (βλ. τράμ...)... τι ωραίο πράγμα οι παλιές οι ράγες...
Το βλέμμα μου τράβηξε μια σταγόνα που έπεσε κάτω... Αυτόματα, θέλησα να βρω την πηγή..
Κοιτάω ψηλά, και βλέπω το ταβάνι με σκασμένο το χρώμα του, απεριποίητο, να μπάζει νερά... "κρίμα" σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή...
Τέλος πάντων... το τρένο ακούστηκε να έρχεται... κλασσικός ήχος του τρένου... τον αγαπάω να σου πω την αλήθεια... και τώρα λέει θα τον μειώσουν με βελτιώσεις που θα κάνουν... στα τρένα και τις ράγες, κι όχι στα χρώματα και στην άκομψη αποβάθρα... Μπήκα μέσα... πάλι άλλος ένας ζητιάνος, που παρακαλάει για λεφτά... Κλασσική Αυγουστινιάτικη σκέψη: Τι είσαι ρε γαμώτο... κουλός? κουτσός? χαζός? τι στο καλό έχεις και δεν μπορείς να δουλέψεις... και στην πιο "ταπεινωτική" (για εσένα Έλληνα, που θες το μεγάλο σου γραφείο, με τον υπολογιστή, internet και 2-3 άτομα να μιλάς) δουλειά... Ύστερα, ήρθε κοντά μου... τον είδα να έχει κλείσει τα δάχτυλά του, κι έτσι να φτιάχνει μια μεγάλη λακκούβα, ώστε να χωρέσουν περισσότερα λεφτά... αν και αυτά που είχε δεν ήταν πολλά... Σοκαρίστηκα!! Αναρωτήθηκα πως μπορεί και κάνει κάτι τέτοιο... Για να ζητιανέψεις, και να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια και να του πεις "ζητάω κάτι για να φάω" πρέπει να ρίξεις τον εγωισμό και την αυτοεκτίμησή σου στα τάρταρα!! "...και δε δούλευα την πιο βρώμικη δουλειά..." σκέφτηκα... τον παρατηρούσα αρκετά... είχε μάθει καλά το ποίημα του... "δεν έχω κλέψει ποτέ μου.. προτίμησα να ζητιανέψω παρά να κλέψω..." ή κάτι τέτοιο έλεγε τέλος πάντων... πλέον βλέπαμε το σταθμό των Πετραλώνων... Κρατιόταν από την κάθετη σωλήνα κοιτώντας έξω στο σταθμό, αλλά συνειδητοποίησε πως το ποίημα δεν είχε τελειώσει, κι έτσι συνέχισε κοιτώντας και πάλι έξω... δε βρήκα καμία χρησιμότητα στη συνέχισή του..




.
Με τα πολλά έφτασα Καλλιθέα... Μέχρι να έρθω σπίτι, τα μάτια μου είδαν... Ζητιάνους, ζητιάνους, ζητιάνους... ΜΑ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ!!! Το επάγγελμα του μέλλοντος έγινε?? περπατούσα αργά... εγώ ήμουν αυτή που το υποστήριζε!! "Μπορεί με το γρήγορο περπάτημα να γυμνάζεσαι, αλλά χάνεις την ομορφιά της διαδρομής... και το βασικότερο, αυτό το τρέξιμο δε γίνεται για γυμναστική, αλλά είναι αποτέλεσμα άγχους..."ποια άραγε η ομορφιά? αμέσως βρέθηκα σε μια βιτρίνα με ρούχα, κι έπειτα με παπούτσια... "τι στο καλό!! αυτή είναι η ομορφιά?? μάλλον" κρίμα.. εγώ... που λατρεύω τη θάλασσα...τη φύση κι όλα αυτά... να αρκούμαι σε βιτρίνες... Ξαφνικά δε συνεχίζει το πεζοδρόμιο... έργα... πφ... πάλι τα ίδια... στο δρόμο πάλι... προχωράμε...προχωράμε...προχωράμε...έργα...έργα...έργα... ε μα πια!! έπρεπε να τα κάνουν όοοολα μαζί???30 μέτρα πεζοδρόμιο θα το φτιάξουν όλο μαζί?? έλεος!!
Τη βαρέθηκα αυτή την πόλη... και να πεις οτι σου δίνει όσα έχει μια πόλη?? θα φανώ ριχή, αλλά θα το πω... ούτε σήμα στο κινητό δεν έχει... ακόμα και Σαλαμίνα... και Πάρο... και όπου θες, πάνω στο βουνό να πάω, πιάνει!! και μετά σου λέει "τα πλεονεκτήματα της πόλης"...!! για πείτε μου που τα βλέπετε???
Αυτά τα ολίγα... Καλή συνέχεια...

Απουσία.....

Κι όχι επειδή το λέει το τραγούδι... επειδή υπάρχει...
Κάποιος είπε...
...γιατί όντως στην απουσία του άλλου καταλαβαίνεις πόσο τον αγαπάς.

Κάποιος άλλος είπε...
...κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι πάει να πει απουσία αν δεν τη νιώσει!! αφιερωμένο στις αγάπες που χωρίζονται από χιλιόμετρα...

αφιερωμένο λοιπόν... μιας και το αγαπάω τόσο...
κι ας είναι θλιβερό..

Γυρίζω σπίτι μονάχος άλλη μια νύχτα

μια καληνύχτα σου γυρεύω ο φτωχός

ξεθεωμένος από ψέματα, παζάρια και καπνούς

όλα τα αδέσποτα ρωτώ μήπως σε είδαν

που να σε βρω

Της αγάπης την ουσία

την μετρώ στην απουσία

κι όλο γίνομαι κομμάτια

πράσινα γλυκά μου μάτια

Όσα κι αν ήξερα τα ξέχασα κοντά σου

και την ματιά σου έχω μόνο φυλαχτό

μ' ένα χαμόγελο τα σύννεφα σκορπίζεις

και με φωτίζεις μ' ένα φως αληθινό, αληθινό

...κι ας μην είσαι θλίψη...
...ακόμα κι αν τη νιώθω εγώ τώρα...
...ακόμα κι αν και πάλι δεν καταλαβαίνεις τίποτα!!

Τελικά, κανενός η ιστορία δεν είναι μοναδική...
Ας μην μπαίνουμε στο τρυπάκι να τις συγκρίνουμε μεταξύ τους...σε όλα τα επίπεδα...

Θέλω να πω κάτι άλλο?? μπα... όχι... νομίζω είπα όλα όσα νιώθω....


...κι ας συνεχίζεις να μην καταλαβαίνεις τίποτα.....

Αφιερωμένο σε λίγες όμορφες μέρες και στιγμές...

Πέρασε καιρός που θέλω να γράψω...
Σκέφτηκα πολλά...
Πρωτοχρονιά πέρασε όμορφα... ομορφότερα από κάθε άλλη πρωτοχρονιά...τουλάχιστον των τριών τελευταίων χρόνων που μπορώ να θυμηθώ...
Σκεφτόμουν όμως... τελικά τι αξία έχει μια μέρα που όοοοοολοι γιορτάζουν, και την επόμενη έχουν όλα ξεχαστεί?? ο χρόνος δεν αλλάζει για τον κόσμο, αλλά για εσένα... έστω για να βάλεις νέους στόχους, να κάνεις νέα όνειρα, και να θέσεις νέα "θέλω" στον εαυτό σου...
Ίσως αυτή η πρωτοχρονιά να πέρασε έτσι όμορφα, γιατί έκανα κάτι που είχα χρόνια να κάνω...
τώρα που το σκέφτομαι, σίγουρα γι' αυτό ήταν τόσο όμορφη! ήρθε ξανά ένας αναμενόμενος άγιος Βασίλης, που άφησε δώρα και στο δέντρο μου, αλλά και μέσα μου... το θες καρδιά?ψυχή?? κάπου εκεί ανάμεσα τέλος πάντων!!

Πριν τελειώσει ο χρόνος, ένιωσα τα χρόνια μου να με βαραίνουν.. κι αυτό?? λόγω των ανθρώπων που ουσιαστικά δε σημαίνουν κάτι για εμένα, αλλά όπως και να έχει μεγάλωσα μαζί τους... τους είδα να μεγαλώνουν και να φτάνουν σε καταστάσεις που για εμένα τις θεωρούσα πολύ μακριά... νομίζω όμως ότι τελικά δεν είναι τόσο, κι ότι όλα θα γίνουν πριν τα πάρω χαμπάρι... κι αυτό το επιβεβαίωσα κι από εμένα... από τη ζωή μου...
πρώτη φορά ένιωσα πως αρχίζω να μοιάζω στη μητέρα μου... μητέρα...!! ευθύνες, ένα σπίτι, όχι μόνος σου πλέον να φροντίζεις αποκλειστικά εσένα και να παίρνεις τηλέφωνο τις φίλες σου για να γελάσετε με την ψυχή σας!! πλέον είχες να μαγειρεύεις, να κάνεις πρόγραμμα, να να να...
είχε πλάκα όμως!! η όλη φάση!!:D

φυσικά και μου έλειψαν κάποια άτομα (γκουχ μικρό κουσκουμπίνι) και συνεχίζουν!!
και μια αλήθεια... η ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΗ μέρα... 3 Γενάρη... Με τα δυο άτομα που αγαπάω περισσότερο... ότι τελειότερο... Βάσω μου ελπίζω κι εσένα να σου άρεσε το ίδιο πολύ... και να ξέφυγες αρκετά... η ταινία δεν την πάλεψε φυσικά, αλλά το disco boy, το αυτοκίνητο που μας έκανε λούτσα, ο ζιγκι (το σαλιγκάρι ε??) η πόρνη (αισχύνομαι...:$), το κουδούνι... δεν πρόκειται να τα ξεχάσω όλα αυτά... ήταν απο τις πιο όμορφες μέρες των τελευταίων 365 ημερών (τουλάχιστον)!!
Σ'αγαπάω και θέλω πάντα να είσαι καλά... και οι δυο σας!
Με κάνετε πραγματικά ευτυχισμένη!!
Μόνο που... "μόνο όταν είσαι εσύ καλά είμαι κι εγώ!!"