Μακάρι να έπαιρνες λίγο πιο σοβαρά τα λόγια μου...
Να μην σε έτρωγαν οι εφηβικές συνήθειες και ορμές σου...
Εμένα με άγχωσες, κι ας μην το πήρες ξανά στα σοβαρά...
και ήθελες να συνεχίσω να είμαι χαλαρή...
Όχι όμως... δεν το μπορώ!!
Καληνύχτα!!

Είναι κρίμα...

...όταν χάνεται η αγάπη και έρχεται η συνήθεια...
Η συνήθεια του να αγαπάς τον άνθρωπό σου...
επειδή έτσι έμαθες...
έτσι μεγάλωσες!!
...ακόμα πιο κρίμα όμως είναι όταν χάνεται και η συνήθεια...
και στην τελική ζεις με έναν άνθρωπο,
τον άνθρωπό σου(!),
από ευγνωμοσύνη..
επειδή ζήσατε κάποια πράγματα μαζί...

επειδή τον αγάπησες και το έδειξες...

επειδή σε αγάπησε και το ένιωσες...
επειδή συνέβαλλε στο να αποκτήσεις δυο παιδιά...

επειδή ορκίστηκες...
επειδή επειδή...χίλια δυο!!

Κάνε την επανάστασή σου...

Είτε εσύ, είτε...
Απλά ας βγει μια απόφαση...

κι ας τη μάθω κι εγώ!!

νομίζω έχω το δικαίωμα...

Το ξέρεις ότι είμαι μαζί σου... δε στενοχωριέμαι...
είμαι αρκετά μεγάλη για να στενοχωρηθώ για τέτοια πράγματα!!
Η ζωή μου ανοίγεται μπροστά...
έχω κι εγώ πολλά να σκεφτώ και να προβληματιστώ...

Απλά κουράστηκα... όπως μου είπες κι εσύ!!

Τρίτη, 25/11/2008

Ημέρα Τρίτη... αξιοσημείωτη μέρα για εμένα αν και δεν έμοιαζε να έχει κάτι διαφορετικό αρχικά. Η μάλλον όχι!! είχε!! πονεμένο λαιμό και καμία όρεξη για δουλειά...
ok!! κάτι θετικό εννοώ!!
Όπως είπα, η φαρυγγίτιδα μου χτύπησε την πόρτα!! Πήγα δουλειά το πρωί... που κουράγιο να φωνάζω στον κάθε παππού που του είχε τελειώσει η μπαταρία του ακουστικού... 7:30 πήγα, 9 έφυγα!! Πολύ κουράστηκα πάλι η άτιμη!! Γύρισα σπίτι, ξάπλαρα στο κρεβάτι κι ένιωσα σαν 70άρα που λιώνει στο ζάπινγκ μέχρι τις 8!!
Τι κάνει όμως τη μέρα όμως να είναι τόσο όμορφη... ok!! προχωρώ!!
Σήμερα μου δόθηκε η ευκαιρία (κι όπως είναι φυσικό την άρπαξα απ' τα μαλλιά) να νιώσω όμορφα!! δεν θα πω χαρούμενη καθώς νιώθω κάτι πιο δυνατό από χαρά... ούτε ευτυχισμένη όμως γιατί αν το ονόμαζα έτσι δε θα μπορούσα να εκφράσω άλλα συναισθήματα, σαφώς πιο δυνατά!!
Πλέον έχω να περιμένω κάτι... ΕΣΕΝΑ!! 1-6 Γενάρη!! Θα πάμε Θηβαίο... Που εκφράζει τόσο τους δυο μας... Θα μείνουμε ξανά μαζί, αλλά αυτή τη φορά για 6 ολόκληρες μέρες... στο μέρος που μείναμε πρώτη φορά... που σημαίνει πολλές όμορφες στιγμές για εμάς... Νιώθω τόσο τυχερή... για όλα... Τι?? Μακρινό?? Δε με νοιάζει!! Πριν δεν είχα ούτε αυτό!! Θα περάσει ο καιρός και δεν θα είναι πλέον μακρινό!! Θα μετρήσω μέρες... ώρες...!! Το ξέρω!! Το έχω ξαναδεί το όνειρο... τόσο όμορφο όνειρο... απ' αυτά που εύχεσαι να μη σε βρει ξημέρωμα!! Πλέον έχω έναν πολύ σημαντικό λόγο να ζω...και κάτι να περιμένω!!
Το πλοίο λοιπόν σαλπάρει ξανά...
Ανοίγει πανιά...
Βαρέθηκα τη στεριά...
Δεν είμαι φτιαγμένη γι'αυτή!!
Ταξίδι ξανά...

Ουφ... άλλη μια βδομάδα φτάνει στο τέλος της... γρήγορα μου πέρασε... και μονότονα ίσως... χωρίς σχεδόν καμία αλλαγή... Να πω την αλήθεια?? Δε θέλω και τόσο τις αλλαγές πλέον... ότι αλλάζει, χειροτερεύει τελευταία!! καλύτερα λοιπόν έτσι!!:)
Ομολογώ πως η βδομάδα αυτή ήταν βδομάδα απουσίας και λησμονιάς!!Έχασα πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα... μόνο σαν οντότητες όμως... όχι όμως σαν ψυχές, σαν θύμηση και προπάντων σαν αγάπη!! Νομίζω πως όλοι ήταν αυτή τη βδομάδα μαζί μου και απο τις τρεις πλευρές!!
Το ευχάριστο είναι η άδειά μου!!! 1-6 Γενάρη, θα απολαμβάνω την ελευθερία μου!! Θα πάω όλο και κάπου, θα δω εσένα(αν όχι το πιο ευχάριστο απο τα καλύτερα πράγματα που έχω να σκέφτομαι)...
μετράω τις μέρες για τις γιορτές!! ακόμα και για να ζήσω ξανά τη γιορτινή ατμόσφαιρα που, εστω και για λίγες μέρες, σπάει το γκρίζο με λίγο χρώμα... Να ζήσουμε την τρέλα με τη μικρή μου ελπίδα, κάνοντας καρουζέλ μαζί με τα παιδάκια, τρώγοντας ζαχαρωτά και creme brulee(δεν ξέρω τι λες.. θα φάμε ειδικά το δεύτερο)...
ένα όνειρό μου επίσης θα γίνει πραγματικότητα... ελπίζω... όνειρο ενός χρόνου, που μόνο τα χαρτιά μου το ξέρουν... κι εγώ...άντε και 2-3 άνθρωποι ακόμα... Στην αναμονή λοιπόν...

Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουν ερθεί

γιατί κρύβεται το αύριο σ'ότι έχω ονειρευτεί....

Απο τα πολύ όμορφα τραγούδια που άκουσα τελευταία...

Ένα όμορφο σαββατοκύριακο, αλλά....

Ήταν όμορφο το σαββατοκύριακο που βρίσκεται στο τέλος του... Θα μπορούσε βέβαια να ήταν καλύτερο... το ξέρω!!
Ξέφυγα όμως ομολογώ... για άλλη μια φορά στην εξοχή!! σε ένα σπίτι που πλέον για εμένα συνεπάγεται με πολλές και όμορφες στιγμές... σε στιγμές που νοσταλγώ και περιμένω να ξανάρθουν καλύτερες!! Είχε όμορφες στιγμές αυτό το διήμερο...!! Ένιωσα όμορφα που ασχολήθηκα ξανά με αυτό το σπίτι μετά από μια βδομάδα!! Αυτό με ανέβασε περισσότερο απ' όλα νομίζω!!
Υπάρχει βέβαια και το "αλλά".....
Αυτό το σαββατοκύριακο, ήρθαν "απαγορεύσεις"!! Δεν εκφράστηκαν βέβαια έτσι, αλλά έτσι ακούστηκαν στ' αφτιά μου... δε γίνεται να περιορίσεις μια συνήθειά σου... κάτι που αγαπάς και (τουλάχιστον τώρα) δε σου κάνει κακό, αντίθετα, καλό!!
το μέλλον??? δε με νοιάζει!! εγώ αύριο μπορεί να πεθάνω...
ΤΩΡΑ ΖΩ!! έτσι λέω τουλάχιστον...
ή την κόβεις ή συνεχίζεις στα ίδια!! Είναι άσχημο όμως να πρέπει να σταματήσεις να εκφράζεις πράγματα που σκέφτεσαι...
αν όμως πρέπει??
κρίμα να μη μπορείς να τα μοιραστείς!!

Mιλάμε... αμηχανία ε? ίσως... τα λόγια τελείωσαν...

Κοιτάω τη φωτογραφία... πόσο παραστατική ε??
Έτσι νιώθω!!δεν το ξέρεις... ή έστω δείχνεις οτι δεν το ξέρεις...
όπως και τώρα...μιλάω για σένα...δεν το ξέρεις...
δεν ξέρω αν θα ήθελα... Μερικές φορές ναι...
όσα νιώθω μου βγαίνουν τέτοιες ώρες...
άλλες πάλι όχι... δεν ξέρω το γιατί...
ίσως να μη θέλω να στενοχωριέσαι...

Σ'αφήνω....

Καλή σου νύχτα...

Κι ας νιώθω μόνη μου ξανά...

Τρέμοντας μην ζήσει μόνος του ως τα 80, μελαγχολούσε στο παράθυρο

Σα να ‘χε μείνει πάνω σε ένα τρένο μία στάση πέρα από τον προορισμό του...

Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου, μακρινή αγάπη, ολέθρια,
που τώρα δεν ζω παρά για να σ’ αναστήσω.
Μα να που τα λόγια δεν φτάνουν πια

Τα λόγια είναι φενάκη κι η αλήθεια εσύ

Εσύ μένεις να με οδηγείς με την σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό,
το χάος μου, που φρόντισες να το γεμίσεις με την φωνή σου

Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου
Μακρινή, μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη μου
Μακρινή, μακρινή που είσαι τώρα.
Μου άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα
Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στην σκιά
Πως να πω ότι όλα αυτά ήταν ενέργεια κι εσύ ξαναγύρισες στην πηγή σου;

Θέλω να έρθω να σε βρω. Είσαι γλυκιά και σ’ αγαπάω
Μονάχα όταν έρχεσαι να σε δω να φοράς τα ρούχα που μ’ αυτά σε γνώρισα...
Έτσι σ’ αγάπησα, έτσι σε πίστεψα

Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική
Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας

Απ’ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια

Σ’ αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από την γη, καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει
Μην ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν
Μα κι αν υπήρχαν, δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε....

Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Μισώ το γράψιμο που με εκτόνωσε,
που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου

Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη,
είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.
Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω...

Σ' ευχαριστώ που με μυείς σε τόσο όμορφα κείμενα...

Σαν όνειρο...

- Ανασφαλής?
- Όχι πια...
- Τότε?? φόβος??
- Δεν ξέρω...
- Φοβάσαι!!ναι!!
- Τι??
- Την επιστροφή!!
- Δεν τη θέλω...
- Είδες?? φοβάσαι!!
- Πιθανώς!!
- Καν'το σιγουριά!!
- Γιατί όμως τώρα???
- Εμπειρίες??
- Κοντινές ε?? μάλλον!!
- Αφού πάντα υπάρχει φως!!
- Το ξέρω!!
- Το βλέπεις!!
- Το ξέρω!!
- Μη φοβάσαι!! Μην απογοητεύεσαι ποτέ!!
- Προσπαθώ....

Ένας διάλογος με τη δεύτερη Αυγουστίνα που κρύβω μέσα μου...