Άνευ τίτλου...

Σε μια απλή διαδρομή κάμποσων μέτρων... Μιας και τη διήνυσα σήμερα, ας πω τις εικόνες μου...
Μπαίνω στο μετρό... όλος ο καλός ο κόσμος είναι εκεί... δεν μπορώ να πω... παίρνω την κόκκινη γραμμή, και κατεβαίνω στο Σύνταγμα... ξαφνικά σκέφτομαι πως λίγο καιρό πριν το μέρος αυτό έμοιαζε κρανίου τόπος... ή θάλαμος αερίων... πες το όπως θες..
Η πόλη όμως με έχει κάνει αρκετά αναίσθητη για να σταθώ εκεί...
Συνεχίζω παίρνοντας τη μπλε γραμμή... προς Αιγάλεω... εκεί ο ακόμα καλύτερος κόσμος... με ένα καινούριο μετρό (μιλώντας για τα βαγόνια που πάνε στο Αεροδρόμιο), καθαρά πατώματα... εξωπραγματικό... δεν είναι έτσι ο κόσμος... και καλά σύγχρονα μέσα, όλα γύρω μου ωραιοποιημένα... δεν είναι έτσι η ζωή!! Κατεβαίνω Μοναστηράκι...
Κινούμαι προς την έξοδο, και στρίβω δεξιά, για τον ηλεκτρικό προς Πειραιά... ανεβαίνω τις κυλιόμενες... ακόμα κουλτούρα... βλέπω ένα κοριτσάκι, αλλοδαπής προέλευσης, τουρίστας κοινώς, να έχει πάει στις σκάλες που κατεβαίνουν και με τόση συγκέντρωση να προσπαθεί να μείνει σε ένα σημείο... γέλασα σκεπτόμενη την (για μένα πλέον) χαζομάρα της... ξαφνικα ήρθε ένα άλλο κοριτσάκι επίσης απο την αλλοδαπήν, απο τις ίδιες σκάλες, τρέχοντας και την άρπαξε απο το χέρι... απο το τέλος της σκάλας ακούω ένα αγοράκι να φωνάζει κάτι στα ξένα... μάλλον τους έκανε κερκίδα....:P τότε το κοριτσάκι- ήρωας προσπάθησε για λίγα δευτερόλεπτα μαζί με το άλλο κοριτσάκι να ανέβουν απ'αυτές τις σκάλες, αλλά αφού δεν τα κατάφερναν, παραιτήθηκαν και ανέβηκαν σαν άνθρωποι απο τις σωστές...φτάνω στις αποβάθρες!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! Ο ΚΟΣΜΟΣ!!
Η εικόνα, αν τη συγκρίνεις με ότι έβλεπες εδώ και 5-7 λεπτά, είναι αστεία!! Τόση ώρα μέσα στην -το κατά δύναμιν- χλίδα, και τώρα???
Απέναντι η παλιά ταμπέλα που γράφει "Μοναστήριον" και γύρω του οι και καλά άσπροι τοίχους, (και καλά γιατί πλέον έχουν γίνει γκρίζοι από ότι τραβάνε...βλ. πόδια της πολιτισμένης νεολαίας μας, καυσαέρια και άλλες δημιουργίες της φύσης)... γυρίζω πίσω μου... όχι τοίχος... ένα παλιοβαμμένο γκρίζο σιδερένιο πράγμα, με στόρια, και μέσα σκοτάδι... με τρόμαξε!! παραδίπλα βέβαια είδα και τους τοίχους... τα παγκάκια... δεν μπορώ να πω... μ' αρέσουν...!! κλασσικά και όμορφα!! τα πλακάκια??? καινούρια πρέπει να 'ναι κι αυτά... και πριν τελειώσει η αποβάθρα, τα κίτρινα πλακάκια και αμέσως μετά τα κολλημένα γράμματα..."προσοχή στο κενό"!!! πρώτη σκέψη... "Αν δω αυτό γιατί να μη δω το κενό??" δεύτερη σκέψη... "αφού 'βάλαν τα πλακάκια... γιατί δε μίκρυναν το κενό??" τέλος πάντων... ένα άλλο στοιχείο που μ' άρεσε, ήταν το χώρισμα μεταξύ των δύο συρμών. Κολώνες, κι αυτές πρώην άσπρες, αλλά το τωρινό τους χρώμα νομίζω τους πάει καλύτερα... Ψηλές, να ενώνουν το πάτωμα με το ταβάνι... πάτωμα??ταβάνι?? ας δω... κάτω οι ράγες... να τις κρατάνε μαζί τα παλιά, νοτισμένα απ'τη βροχή ξύλα, μην τυχόν και χωρίσουν ποτέ... είδες?? δε χρειάζεται τσιμέντο (βλ. τράμ...)... τι ωραίο πράγμα οι παλιές οι ράγες...
Το βλέμμα μου τράβηξε μια σταγόνα που έπεσε κάτω... Αυτόματα, θέλησα να βρω την πηγή..
Κοιτάω ψηλά, και βλέπω το ταβάνι με σκασμένο το χρώμα του, απεριποίητο, να μπάζει νερά... "κρίμα" σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή...
Τέλος πάντων... το τρένο ακούστηκε να έρχεται... κλασσικός ήχος του τρένου... τον αγαπάω να σου πω την αλήθεια... και τώρα λέει θα τον μειώσουν με βελτιώσεις που θα κάνουν... στα τρένα και τις ράγες, κι όχι στα χρώματα και στην άκομψη αποβάθρα... Μπήκα μέσα... πάλι άλλος ένας ζητιάνος, που παρακαλάει για λεφτά... Κλασσική Αυγουστινιάτικη σκέψη: Τι είσαι ρε γαμώτο... κουλός? κουτσός? χαζός? τι στο καλό έχεις και δεν μπορείς να δουλέψεις... και στην πιο "ταπεινωτική" (για εσένα Έλληνα, που θες το μεγάλο σου γραφείο, με τον υπολογιστή, internet και 2-3 άτομα να μιλάς) δουλειά... Ύστερα, ήρθε κοντά μου... τον είδα να έχει κλείσει τα δάχτυλά του, κι έτσι να φτιάχνει μια μεγάλη λακκούβα, ώστε να χωρέσουν περισσότερα λεφτά... αν και αυτά που είχε δεν ήταν πολλά... Σοκαρίστηκα!! Αναρωτήθηκα πως μπορεί και κάνει κάτι τέτοιο... Για να ζητιανέψεις, και να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια και να του πεις "ζητάω κάτι για να φάω" πρέπει να ρίξεις τον εγωισμό και την αυτοεκτίμησή σου στα τάρταρα!! "...και δε δούλευα την πιο βρώμικη δουλειά..." σκέφτηκα... τον παρατηρούσα αρκετά... είχε μάθει καλά το ποίημα του... "δεν έχω κλέψει ποτέ μου.. προτίμησα να ζητιανέψω παρά να κλέψω..." ή κάτι τέτοιο έλεγε τέλος πάντων... πλέον βλέπαμε το σταθμό των Πετραλώνων... Κρατιόταν από την κάθετη σωλήνα κοιτώντας έξω στο σταθμό, αλλά συνειδητοποίησε πως το ποίημα δεν είχε τελειώσει, κι έτσι συνέχισε κοιτώντας και πάλι έξω... δε βρήκα καμία χρησιμότητα στη συνέχισή του..




.
Με τα πολλά έφτασα Καλλιθέα... Μέχρι να έρθω σπίτι, τα μάτια μου είδαν... Ζητιάνους, ζητιάνους, ζητιάνους... ΜΑ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ!!! Το επάγγελμα του μέλλοντος έγινε?? περπατούσα αργά... εγώ ήμουν αυτή που το υποστήριζε!! "Μπορεί με το γρήγορο περπάτημα να γυμνάζεσαι, αλλά χάνεις την ομορφιά της διαδρομής... και το βασικότερο, αυτό το τρέξιμο δε γίνεται για γυμναστική, αλλά είναι αποτέλεσμα άγχους..."ποια άραγε η ομορφιά? αμέσως βρέθηκα σε μια βιτρίνα με ρούχα, κι έπειτα με παπούτσια... "τι στο καλό!! αυτή είναι η ομορφιά?? μάλλον" κρίμα.. εγώ... που λατρεύω τη θάλασσα...τη φύση κι όλα αυτά... να αρκούμαι σε βιτρίνες... Ξαφνικά δε συνεχίζει το πεζοδρόμιο... έργα... πφ... πάλι τα ίδια... στο δρόμο πάλι... προχωράμε...προχωράμε...προχωράμε...έργα...έργα...έργα... ε μα πια!! έπρεπε να τα κάνουν όοοολα μαζί???30 μέτρα πεζοδρόμιο θα το φτιάξουν όλο μαζί?? έλεος!!
Τη βαρέθηκα αυτή την πόλη... και να πεις οτι σου δίνει όσα έχει μια πόλη?? θα φανώ ριχή, αλλά θα το πω... ούτε σήμα στο κινητό δεν έχει... ακόμα και Σαλαμίνα... και Πάρο... και όπου θες, πάνω στο βουνό να πάω, πιάνει!! και μετά σου λέει "τα πλεονεκτήματα της πόλης"...!! για πείτε μου που τα βλέπετε???
Αυτά τα ολίγα... Καλή συνέχεια...