Κι έψαχνα απο το απόγευμα την αφορμή... τελικά τη βρήκα..
είναι καλό αυτό τώρα?

Δεν μπορώ άλλο... Ξεπατώθηκα!! Και να πεις οτι ζω και τίποτα...
Άσε με βρε παιδί μου... κάνε δουλειά σου, να κάνω κι εγώ τη δική μου(λυπάμαι που το λέω αυτό)!!
Όταν, ξέρεις, κάτι γίνεται συνήθεια, χάνει την ομορφιά του. Έστω την ομορφιά της στιγμής! Όπως μια πόρνη(γιατί φυσικά και παίζουν ρόλο τα γένη πλέον)... στην αρχή βλέπει και την απόλαυση... όταν όμως γίνεται συνήθεια (ας βγάλουμε το επάγγελμα γιατί θα μιλούσαμε για υποχρέωση και με θλίβει) στην τελική δε νιώθει!! έτσι είναι με όλα τα πράγματα στη ζωή!!
Είναι και αυτό το "να μην απογοητεύσω.. να μην κάνω λάθος.."
Στην τελική όμως δε σώζεται, και το κάνεις... κι όποιον πάρει ο χάρος!! και η συνέχεια? φοβάσαι για την αντίδραση! φυσικό!! σε καταλαβαίνω!! μήπως απ' αυτό το σημείο μιλάμε για πρέπει κι όχι για θέλω? Φρίκη!!
Κρίμα να βλέπουμε το λάθος μετά...
Κρίμα να πιστεύουμε οτι η στιγμή μετράει και για μετά βλέπουμε...
Κρίμα να μη σκεφούμε πως πάντα θα συνδέονται η μια με την άλλη...
Έγινε η αρχή...
Δεν καταλαβαίνω κι όλας την ουσία...
Δεν καταλαβαίνω κάτι!! Κατάλαβέ το...

Υ.Γ: Είναι κι αυτό το ράδιο που σταματά να τραγουδά... δε μ'αφήνει να νιώσω!