Ευχαριστώ... Συγγνώμη...

...και τους δυο σας...

Εσένα,

που μέσα από την κακία σου είδα τον κόσμο...

που με έκανες να διαχωρίσω τον καλό και τον κακό...

να καταλάβω πως το να νοιάζεσαι για κάποιον δεν σημαίνει απαραίτητα σαρκασμός και ειρωνεία..

να σεβαστώ τον εαυτό μου, κι έτσι να μην επιτρέπω σε κανένα να με προσβάλλει...

να υπομένω ακόμα και στις χειρότερες μπόρες...

να εκτιμάω ακόμα και τις τόσο μικρές χαρές...

να καταλάβω ποιοι άνθρωποι με αγαπάνε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!

Κατά βάθος δε σε ευχαριστώ καθόλου... μόνο εγώ ξέρω τι νιώθω για το άτομό σου...

Συγγνώμη? ξέρεις άραγε τι σημαίνει?? σίγουρα όχι!!

δε χρωστάω λοιπόν καμία συγγνώμη!!

Κι εσένα,

που μου τα έδωσες όλα στα 18 χρόνια ζωής μου...

που εκτίμησα τις προσπάθειες για να δείξεις την αγάπη σου...

που πλέον ξέρω πως πρέπει να τη δείχνω κι εγώ...

Εσένα όμως σου οφείλω μια μεγάλη συγγνώμη...

που δε σου έδωσα τίποτα όλα αυτά τα χρόνια...

και χρειάστηκε να φτάσω εδώ που είμαι για να καταλάβω..

που σε αποπείρα όσες φορές με πρόσεχες...

και δεν ήθελα ποτέ να είμαστε μαζί...

Νομίζω στη χρωστάω...